Dzieje Kościoła pw. Trójcy Przenajświętszej w Zabawie Sanktuarium bł. Karoliny
Parafia Zabawa składa się z dwóch wiosek: Wał Rudy i Zabawy. Początki Zabawy sięgają roku 1241 – jest to umowna data powstania miejscowości Zabawa. W tym roku wybudowano dworek szlachecki dla właścicieli wioski i chaty dla wieśniaków – o tej miejscowości wspomina Jan Długosz w „Dziejach Polski”. Początki Wał Rudy są również datowane na ten okres historyczny – przez nią prowadził trakt historyczny z Rusi i Wołynia na Kraków.
Parafia Zabawa leży w dolinie dolnego Dunajca na lewym jego brzegu w odległości 20 km na północny zachód od Tarnowa, obecnie należy do gminy Radłów, powiat Tarnów, województwo małopolskie.
1900 – Zabawa od chwili swojego powstania należała do parafii radłowskiej. Radłów był jej duchowym ośrodkiem, wokoło którego przez stulecia snuło się życie zabawskich i wałrudzkich mieszkańców. Inicjatorką budowy kościoła w samej Zabawie była ówczesna dziedziczka Zabawy Wiktoria Jakubowska a bezpośrednią przyczyną była rozpisana konkurencja na kościół w Radłowie.
16.02.1910 – Stanisław Jakubowski, mąż Wiktorii, wysłał pismo do Kurii Biskupiej w Tarnowie, w którym prosił o erekcję kościoła filialnego dla gmin: Wał Ruda ze Śmietaną, Zabawy ze Zdarcem i Podwalem, Zdrochca i Marcinkowic. Prosił też o zwolnienie od konkurencji do Radłowa. Zawiązał się Komitet Budowy w skład którego wchodzili Stanisław Jakubowski, Karol Schermantz, Józef Mączko, Franciszek Tkaczyk, Paweł Gołas, Józef Lechowicz, Franciszek Gądek wójt Zabawy i Andrzej Machalski wójt Wał Rudy.
14.09.1910 – Dziedzic Stanisław Jakubowski przedłożył Kurii Biskupiej w Tarnowie plany nowego kościoła w Zabawie do zatwierdzenia. Kuria Biskupia, pismem z dnia 19 września 1910 roku, zwróciła je do uzupełnienia i przerobienia. Po naniesieniu zmian ponownie zostały przysłane do Kurii. Decyzją z dnia 4.10.1910 roku Kuria Biskupia zatwierdziła plany nowego kościoła, których autorem był Sławomir Odrzywolski, czołowy architekt krakowski XIX i XX wieku. Budową kościoła kierował Michał Mikoś z Tarnowa, pod koniec 1910 roku fundamenty kościoła były gotowe.
29.06.1911 – w uroczystość św. Piotra i Pawła, ks. dziekan z Radłowa Antonii Kmietowicz, delegowany w tym celu przez tarnowskiego ks. Biskupa, przybył do Zabawy z kilku zaproszonymi księżmi, w otoczeniu banderii z zabawian i wałrudzian i poświęcił kamień węgielny. Przed zimą kościół został pokryty dachem. Na ścianie kościoła umieszczony jest Reper geodezyjny .
1912 – Prace budowy kościoła w tym roku znacznie się posunęły. Poprowadzono sklepienia, ustawiono dwa kamienne filary pod chór kościelny i połączono je łukiem ceglanym. Okna, nawy zaopatrzono w kolorowe witraże. Witraże w prezbiterium były projektowane przez Stefana Matejkę. Przedstawiały one św. Stanisława Kostkę i św. Wiktorię tj. patronów Stanisława i Wiktorii Jakubowskich.
W tym roku zasklepino kościół. Następnie wytynkowano jego wnętrze. Zewnętrzne ściany wyfugowano. Ułożono posadzkę, sprawioną kosztem Wiktorii Jakubowskiej, wystawiono podmurówkę pod mensę ołtarzową, a ze składek parafian zakupiono sygnaturkę. Postarano się także o drzwi do kościoła i chór kościelny. Prace wykonał starannie, młody i wielce utalentowany, Tomasz Mączko, stolarz z Zabawy. Latem i jesienią 1912 roku murarz Wojciech Starzyk wymurował plebanię, a cieśla Jan Gołas z Rudy i jego brat Paweł Gołas z Boru pokryli ją dachem jeszcze tego roku.
1913 – zakończono budowę kościoła w Zabawie.
1913 – gdy kościół był już na ukończeniu, Kuria Biskupia w Tarnowie zwróciła się z pismem z dnia 18 marca 1913 roku do Namiestnictwa we Lwowie o wyjednanie w Ministerstwie Wyznań i Oświecenia poborów dla trzeciego wikarego „ad personam” w Radłowie. Ówczesne Ministerstwo Wyznań i Oświecenia wyraziło zgodę i pismem reskryptem z 16 lipca 1913 roku, przyznało 600 koron rocznie z dniem 1 sierpnia 1913 roku dla trzeciego wikarego w Radłowie, lecz tylko na jeden rok. W tym miesiącu jeszcze ks. bp. dr Leon Wałęga mianował trzecim wikarym radłowskim ks. Władysława Mendralę, który był wikariuszem w Tuchowie. Ks. Mędrali polecono, by obsługiwał kościoły w Zabawie i Zdrochcu. Wybór miejsca zamieszkania pozostawił ks. Biskup do woli nowego duszpasterza – przy jednym lub drugim kościele.
Lipiec 1913 – Ks. Władysław Mendrala po nominacji przybył oglądać wyznaczone placówki duszpasterskie. W Zdrochcu była już wykończona plebania a w Zabawie stały dopiero surowe mury, nieotynkowane, bez drzwi, okien i podłóg.
Ks. Władysław po różnych perypetiach postanowił zamieszkać w Zabawie, tymczasowo we dworze, w jednym skromnym pokoiku. 31 lipca 1913 roku przyjechał do Zabawy i odprawił w kościele Mszę Świętą. Jesienią 1913 ukończono budowę plebanii.
W Zabawie zostało założone Arcybractwo Wiecznej Adoracji Przenajświętszego Sakramentu. Dnia 23 czerwca 1933 roku na zebraniu członków Arcybractwa Wiecznej Adoracji Najświętszego Sakramentu został sporządzony spis członków, który wykazał 75 osób. W następnych latach ich liczba znacznie się zwiększyła. W 1934 w parafii Zabawa powstały oddziały Katolickiego Stowarzyszenia Mężów, Kobiet, Młodzieży Męskiej i Młodzieży Żeńskiej. W roku 1936 w Zabawie parafialny oddział Akcji Katolickiej sprawił sobie sztandar.
1914 – Utworzono cmentarz; jako pierwszą osobę pochowano na nim kobietę, Joannę Czarną, żonę Kazimierza z Wału nr 107, dnia 13 maja 1914 roku.
1914 – wybuch I Wojny Światowej.
18.11.1914 – W tym dniu została zamordowana przez rosyjskiego żołnierza Karolina Kózkówna z Wał Rudy nr 49, szesnastoletnia dziewczyna, urodzona 2 sierpnia 1898 roku, córka Jana Kózki i Marii z Borzęckich. Zginęła broniąc swej niewinności. Ciało męczennicy znaleziono 4.12.1914.
Grudzień 1914 – Ks. Władysław Mendrala został zmuszony do opuszczenia terenu plebanii i kościoła w Zabawie. Władze wojskowe jednak pozwoliły mu zabrać ze sobą własne swe rzeczy i wszelkie wyposażenie kościelne. Ksiądz Proboszcz, zamieszkał w domu leśnego Jana Małka na Borze.
W stodole Jana Małka złożono rzeczy kościelne i urządzono coś w rodzaju kaplicy. Tu przez jakiś czas odprawiał ks. Mendrala Mszę Świętą i udzielał Sakramentów. Umarłych grzebano koło kapliczki pod Borem na Rudzie, będącej własnością Władysława Burzawy. Mszę św. sprawowano następnie w kapliczce na Borze.
Maj 1915 – Ks. Władysław Mendrala powraca na plebanię w Zabawie. Kościół od frontu i od strony północnej był podziurawiony granatami. Dachówka na kościele, łaty i krokwie były potrzaskane. Wszystkie witraże całkowicie potłuczone, świecznik wewnątrz kościoła zniszczony, z organów podarowanych przez Bielczan zostały tylko gruzy. Nietknięta prawie była tylko zakrystia. W opłakanym stanie znajdowały się również budynki plebańskie: dachówka była potłuczona, szyby w oknach powybijane, deski z podłóg i sufitów powyrywane i wywiezione do żołnierskich okopów, ogrodzenie zostało zniszczone. Widok był ogromnie przykry i przygnębiający. W niedługim czasie udało się podjąć pracę remontowe.
18.11.1917 – przeniesiono ciało męczennicy Karoliny Kózkówny do grobowca zbudowanego na placu przykościelnym, ufundowanego przez jej rodziców.
15.12.1919 – Ks. Biskup tarnowski dr Leon Wałęga wydał oficjalny dekret erekcyjny ustanawiając kościół filialny w Zabawie ekspozyturą. Z chwilą wydania powyższego dekretu erekcyjnego dotychczasowy duszpasterz w Zabawie, trzeci wikary radłowski, nazywany jednak proboszczem, otrzymał urzędowy tytuł „ekspozyta”, a nowa placówka duszpasterska tytuł „ekspozytury”. 10.05. 1925 – ks. bp. Leon Wałęga, wydał rozporządzenie zamieniając ekspozyturę w Zabawie na probostwo usuwalne /amovabilis/, zwane także probostwem drugiej klasy, a Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego reskryptem z 29 marca 1928 przyznało duszpasterzowi w Zabawie dotację proboszczowską 270 punktów miesięcznie i o tym przez województwo krakowskie zawiadomiło Kurię Biskupią w Tarnowie. Od 10 maja 1925 roku Zabawa jest więc probostwem, a jej duszpasterz proboszczem.
1923 – Zabawscy emigranci z Ameryki ufundowali dwa piękne witraże figuralne Matki Bożej, przed którą klęczy bł. Karolina i Serca Pana Jezusa. Witraże wykonała firma Żeleńscy z Krakowa.
1923 – rozpoczęto zakładać fundament pod wieżę kościelną i przybudówki koło wieży. W 1924 zwieziono 100 tysięcy sztuk cegły.
1928 – zakończono budowę potężnej wieży, o wysokości 45m, według planów architekta Mariana Heitzmana z Krakowa.
21.01.1928 – Na posiedzeniu Komitetu Parafialnego ks. Władysław Mendrala przedstawił projekt wielkiego ołtarza, wykonany przez architekta Mariana Heitzmana z Krakowa. Projekt został przyjęty przez Komitet Parafialny i zyskał zatwierdzenie Kurii Biskupiej w Tarnowie. Według tych planów rozpoczęto w 1928 roku budowę wielkiego ołtarza. Wykonawcą był inżynier Bronisław Kulka z Tarnowa. Wykonał części drewniane ołtarza z miękkiego drzewa. Polichromie wykonał malarz Julian Krupski ze Lwowa.
1930 – „Klub Parafii Zabawa” z Chicago ufundował cztery dzwony wykonane przez odlewnię dzwonów Felczyńscy z Przemyśla. Największy z dzwonów dedykowany jest Trójcy Świętej, na drugim widnieje napis: „Bóg cię widzi, czas ucieka, śmierć cię goni, wieczność czeka”, trzeci Matce Bożej Królowej Korony Polskiej, czwarty Aniołowi Stróżowi. W tym roku została również wykonana ambona neoromańska przez Stanisława Rogóża. Jest ona ozdobiona płaskorzeźbami przedstawiającymi czterech ewangelistów. Ponadto dziełem tego samego rzeźbiarza są jeszcze inne przedmioty w kościele zabawskim: dębowa balustrada przed wielkim ołtarzem wykonana jeszcze przed I wojna światową, trzy ławki w prezbiterium, przyozdobione rzeźbą, tzw. stale, dwa małe podstawki z rzeźbionymi aniołkami do katafalku i ramy do stacji Drogi Krzyżowej.
1931 – obraz Trójcy Świętej i Świętej Rodziny do Ołtarza Głównego namalował Jan Bąkowski, artysta z Krakowa.
1932 – Ks. Władysław Mendrala 13 lipca 1932 r. otrzymał nominację na probostwo w Szczepanowie a jego następcą został ks. Franciszek Sitko. On dokończył wystrój głównego ołtarza i wnętrza kościoła.
17.07.1934 – Wielka Powódź.
Okoliczne wsie wraz z Zabawą w piątek zalała woda Dunajca. Ks. Franciszek Sitko z pomocą kościelnego Józefa Wierzbickiego i gospodarza z Zabawy Franciszka Garncarza, brodząc w żółtej, brudnej wodzie, szybko zalewającej kościół, ratowali szaty liturgiczne i cenniejszy sprzęt kościelny: chorągwie, sztandary, obraz Świętej Rodziny, wynosząc to wszystko na chór kościoła i wieżę. Najświętszy Sakrament został w osobnym tabernakulum odpowiednio zabezpieczony i również przeniesiony wysoko na wieżę. Został umieszczony w odpowiednio przygotowanej wnęce wieżowej. Z wieży, jako miejsca ratunku, skorzystało wielu parafian. Woda zaczęła opadać dopiero po 48 godzinach. Kościół pomimo podwyższenia, na jakim został zbudowany, został zalany wewnątrz na wysokość 1 metra. Smutne było nabożeństwo niedzielne, przybyła wtedy na modlitwę zaledwie garstka powodziowych rozbitków. Ze łzami w oczach słuchali kazania swego proboszcza, który chciał tchnąć otuchę w ich serca. Wszyscy modląc się żarliwie oddawali Bogu w opiekę siebie i swych najbliższych. Po powodzi podjęto stosowne prace remontowe.
1934 – Kościół przyozdobiły dwa konfesjonały – stylowe, solidnie zbudowane z dębowego drzewa. Wstawiono dębowe drzwi frontowe, ozdobione rzeźbami. Drzwi te i konfesjonały były dziełem dwóch młodych stolarzy i rzeźbiarzy z parafii otfinowskiej: Mariana Pytki i Władysława Golonki. Zostały wykonane, pod nadzorem firmy zabawskiego stolarza Stanisława Filarskiego.
1.04.1935 – Sołtysi gromad: Józef Łoś z Podwala i Józef Machalski z Wału oraz Ks. Proboszcz jako przewodniczący komisji, zamówili boczny ołtarz Matki Boskiej do kościoła w Zabawie u rzeźbiarza Prażucha w Niecieczy z parafii Otfinów. W tym roku stanął w kościele ołtarz Matki Boskiej, wykonany w większości z twardego dębowego materiału. Wykończony został w 1937 roku przez rzeźbiarza Franciszka Adamka z Bochni.
1938 – Staraniem ks. Proboszcza stanął w kościele nowy piękny boczny ołtarz Najsłodszego Serca Jezusowego. Było to dzieło Franciszka Adamka, rzeźbiarza z Bochni. Funduszów na nowy ołtarz dostarczył jeden z dobrodziejów kościoła zabawskiego, Paweł Mączko z Kmieciów. Postarał się on także o nowe sprzęty do kościoła: baldachim, sukienki na puszkę, patenę do komunikowania, bieliznę ołtarzową, nakrycia na ołtarz, dywany przed boczne ołtarze, paschał, sześć nowych lichtarzy, cztery sztandary.
1938 – Pod koniec roku z dobrowolnych ofiar parafian przebudowano wieżyczkę kościelną tzw. sygnaturkę. Majstrem całej pracy był Jan Pazdyka z Boru. Nie zdejmując hełmu, nie rozbierając górnej części wieżyczki, potrafił bez wielkiego rusztowania, niemal wisząc w powietrzu, dokonać trudnego dzieła jakim był ów remont. Pomocnikami jego byli Józef Gołas z Boru, Jan Augustyński z Kmieciów i Józef Dąbrowski z Wału.
1939 – Wybuch II Wojny Światowej.
W czasie II wojny światowej kościół parafialny został zniszczony. Zostały rozbite drzwi, zniszczono okna, uszkodzono ołtarze i chrzcielnicę. 4 sierpnia 1941 roku nakazano ks. Proboszczowi wymontować dzwony kościelne i odstawić je na bocznice kolejową do Brzeska. Dzwony pod wpływem wielu gróźb zdjęto jednak staraniem ks. Sitki i niektórych parafian, udało się je ukryć. Takie poczynania groziły śmiercią. Dzwony ponownie zawisły w wieży kościelnej na Wielkanoc 1945 roku.
18.01.1945 – Pacyfikacja wsi Zabawa.
W tym dniu oddział żołnierzy niemieckich otoczył plac kościelny i dziedziniec plebański w Zabawie, zatrzymując każdego, kto chciał przejść drogą koło kościoła. Inni żołnierze niemieccy spędzali równocześnie pod kościół mieszkańców Zabawy – dorosłych i młodzież. Oddział ten przybył od strony Biskupic Radłowskich do Zabawy pod dowództwem młodego oficera, który w towarzystwie żołnierzy udał się na plebanię, zamknął drzwi wejściowe i kazał przeszukać plebanię. Proboszczowi ks. Sitce oświadczył, że co trzeci mieszkaniec Zabawy będzie rozstrzelany za zabicie niemieckich żołnierzy blisko Zabawy. Ks. Proboszcz protestował i na wszelki sposób bronił parafian. Wkrótce potem niemiecki oficer kazał ludziom zebranym koło kościoła rozejść się i wracać do swoich domów. Jedyną ofiarą była Teresa Augustyńska, która została zastrzelona, gdyż nie zatrzymała się na rozkaz żołnierza, ale uciekała do domu.
1958 – Kościół parafialny nabył piękne 20 głosowe organy firmy Biernacki.
14.05.1962 – Ks. Ks. Stanisław Bojarski nowym proboszczem w Zabawie. Swoją posługę pełnił niezwykle gorliwie do dnia swojej nagłej śmierci, która nastąpiła w nocy 10.12.1982 r.
6.10.1981 – Ważnym wydarzeniem była ekshumacja i prawne rozpoznanie doczesnych szczątków Karoliny. Dokonano tego w obecności ówczesnego pasterza diecezji Bp Jerzego Ablewicza, jego biskupów pomocniczych, postulatora sprawy, kilkunastu kapłanów oraz biegłych lekarzy. Trumnę z grobowca na placu kościelnym w Zabawie przeniesiono do zakrystii kościoła i tam ją otwarto. Po dokonaniu zgodnie z instrukcją Stolicy Apostolskiej działań, szczątki złożono najpierw do nowej trumny metalowej, a następnie do dębowej i pochowano je w sarkofagu w kruchcie kościoła parafialnego.
3.01.1983 – Proboszczem parafii zostaje ks. Kazimierz Krużel, który swoją posługę pełnił do 5 marca 1989 r. przygotowując i przeżywając wraz z parafianami uroczystość beatyfikacji bł. Karoliny. Jego następcą został ks. Stanisław Ruchała.
6.09.1989 – Rozpoczęto pracę remontowe wymiany dachu wieży kościoła. Była to bardzo kosztowna inwestycja, ale nie można już było dłużej zwlekać z remontem, ponieważ kloce podtrzymujące były bardzo zbutwiałe. Inwestycję w znacznym stopniu wspomógł Abp Jerzy Ablewicz, dając pieniądze na zakup potrzebnej ilości blachy miedzianej.
23.04.1990 – W parafii podjęto wielką inwestycję wymiany konstrukcji dachu na całym kościele. Parafianie bardzo ochoczo włączyli się w to dzieło. Prace zakończono 1 lipca a dach kościoła parafialnego połyskiwał złotawym kolorem nowego miedzianego pokrycia.
1993 – Rozpoczęto remont 20 głosowych organów, które zakupiono w 1958r. Instrument był już w bardzo opłakanym stanie i remont był konieczny. Prace remontowe poprowadził organomistrz Antoni Kuczaj, zakończono je w czerwcu, a 4 lipca znany organista Kazimierz Plewa dał koncert na wyremontowanych organach.
27.03.1994 – Rozpoczęto odnowienie polichromii w kościele parafialnym. Wielu parafian gorliwie angażowało się w pomoc przy tej pracy. Odnowienia polichromii dokonano pod kierownictwem artysty plastyka Aleksandra Jurkiewicza. W czerwcu tegoż roku parafianie ufundowali nowe obrazy stacji Drogi Krzyżowej, które wykonał także pan Aleksander Jurkiewicz.
6.03.1995 – odnowienie ołtarzy bocznych Matki Bożej Nieustającej Pomocy i Najświętszego Serca Pana Jezusa. Został także namalowany obraz Miłosierdzia Bożego przez Marka Niedojadło, artystę z Tarnowa. Poświęcenia odnowionych ołtarzy dokonał w 18 listopada bp. Józef Życiński.
23.06.1997 – rozpoczęto konserwację i odnowę głównego ołtarza w kościele parafialnym, którą zakończono w 1998 roku. W miejsce Michała Archanioła, który usytuowany był na zwieńczeniu ołtarza zakomponowano i wstawiono kopię obrazu beatyfikacyjnego bł. Karoliny autorstwa
prof. Stanisława Jakubczyka. Odnowiony ołtarz został poświęcony 21 listopada przez bp Wiktora Skworca podczas odpustu parafialnego.
2001 – Ks. Stanisław Ruchała został mianowany proboszczem w Kamionce Wielkiej. Nowym proboszczem parafii Zabawa został ks. Zbigniew Szostak, dotychczasowy wikariusz
w Bochni.
2002 – Rozwijający się kult bł. Karoliny powoduje że z okazji 15 rocznicy wyniesienia jej na ołtarze bp Wiktor Skworc podnosi kościół parafialny w Zabawie do rangi Sanktuarium
a proboszcz otrzymał tytuł Kustosza Sanktuarium.
10.11.2002 – W pomieszczeniu po lewej stronie od wejścia do kościoła została utworzona sala wystawowa, w której znajduje się ekspozycja ukazująca życie, męczeństwo i kult bł. Karoliny.
2004 – W tym roku z inicjatywy ks. Kustosza powstała Kaplica Męczenników XX w. i Ofiar Przemocy. Do kaplicy Męczenników XX wieku i Ofiar Przemocy wchodzi się z przedsionka kościoła. Z przodu, w specjalnie wykonanej niszy, umieszczono dwie trumny błogosławionej Karoliny (w jednej metalowej – Jej ciało spoczywało w grobowcu obok kościoła, a w drugiej drewnianej – było przechowywane w przedsionku kościoła, zanim przeniesiono je do sarkofagu pod głównym ołtarzem). Nad nimi, umieszczono rzeźbę Chrystusa Frasobliwego. Na jednej z ceglanych ścian kaplicy przymocowane zostały mosiężne tabliczki z nazwiskami beatyfikowanych męczenników XX wieku. Na przeciwnej ścianie tabliczki informują o osobach, które zginęły jako ofiary przemocy, są to młodzi ludzie, którzy podobnie jak Błogosławiona Karolina zostali bestialsko zamordowani.
2006 – W tym roku ułożono nowy chodnik wokół kościoła, zrobiono opaskę odwadniającą i obłożono fundamenty płytami kamiennymi. Wykonane prace nadały jeszcze piękniejszy wygląd sanktuarium i zabezpieczyły fundamenty kościoła przed zawilgoceniem. W tym roku wykonano również remont zegara na wieży kościoła przez specjalistyczną firmę z Bielska Białej, która odnowiła tarcze zegarowe i zamontowała elektroniczne sterowanie zegarem. Fundatorem odnowy był Pan Jerzy Piotrowski z Zabawy.
18.11.2006 – Biskup Tarnowski Wiktor Skworc rozpoczyna proces kanonizacyjny Błogosławionej Karoliny i poświęca stacje drogi krzyżowej na szlaku męczeństwa.
28.07.2007 – Dwudziestolecie Beatyfikacji w roku 2007 stało się pretekstem do wykonania na frontonie wieży kościoła parafialnego w Zabawie mozaiki granitowo-marmurowej, przedstawiającej postać Błogosławionej Karoliny trzymającej w ręku katechizm na tle wał-rudzkiego lasu. Mozaikę poświęcił Bp. Wiktor Skworc.
18.11.2008 – Bp. Wiktor Skworc w dniu odpustu parafialnego poświęcił, w przedsionku kościoła, nową płaskorzeźbę wykonana przez p. Tadeusz Kowala, która ukazuje sceny z życia, śmierci i kultu bł. Karoliny.
2010-2012 – budowa pomnika ofiar wypadków i katastrof komunikacyjnych Przejście. Pomnik Przejście powstał jako odpowiedź na potrzebę powołania przestrzeni kontemplacji i spotkania dla osób poszkodowanych w wypadkach komunikacyjnych i ich rodzin, a także jako miejsce upamiętnienia tych, którzy zginęli. Autorem projektu pomnika jest artysta rzeźbiarz dr hab. Jacek Kucaba. Budowa pomnika to pierwszy etap na drodze do utworzenia w Zabawie pierwszego w Polsce i na terenie Unii Europejskiej Centrum Terapii po Traumie. Każdego roku w trzecią niedzielę listopada w Zabawie odbywają się centralne uroczystości obchodów Światowego Dnia Pamięci Ofiar Wypadków Drogowych.
2013 – z okazji Juliuszu 100-lecia kościoła przeprowadzono prace renowacyjne posadzki kościoła i postumentów ołtarzy bocznych. Prace te wykonał bezpłatnie p. Józef Stemplewski wraz grupą pomocników, przygotowano także projekty nowych witraży. Przez 100 dni trwała modlitwa różańcowa w intencji parafii a w maju rekolekcje.