Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus…Odkąd pamiętam moja rodzina była zakochana w alkoholu. Nałogowo oszukiwalisamych siebie ,widzieli ten problem we wszystkich i we wszystkim tylko nie w sobie.Jako dziecko ciągle na to wszystko patrzyłam, intuicja podpowiadała, że muszę zastosować tzw twardą miłość być osobą, która powie temu nałogowi stop..

Jako kilkuletnie dziecko miałam duże ograniczenie ,a żadnej pomocy .. żyłam ,bo musiałam. Teraz wiem, że Maryja mnie prowadziła i dawała wsparcie osłaniała od tego całego zła uchroniła przed samobójstwem, kierowała i pokazywała drogę. Kiedy byłam dzieckiem nikt nie uczył mnie o Bogu, nie przykładałam uwagi na sprawy wiary kościelne jednak kiedy na komunię świętą dostałam różaniec pierwszy w życiu nie wiedziałam jak się modlić co z nim w ogóle zrobić po prostu go miałam, lecz mimo niewiedzy na temat różańca pokochałam go zaczełam systematycznie chodzić na różaniec .. Już jako mała dziewczynka ukochałam Matkę Najświętszą. Zwracałam się do Niej w każdej trudnej sytuacji, a takich nie brakowało. Postanowiłam obiecać Panu Bogu, że nigdy nie będę piła alkoholu, że nigdy moje dzieci rodzina nie zobaczą mnie pijanej, że dam rade dla mojej rodziny, którą sobie tylko wyobrażałam, bo nie wiedziałam jaką będę miała, ale wierzyłam, że będzie wspaniała i cudowna.. Skończyłam szkołę średnią i zaraz wyszłam za mąż. Wierzyłam, że teraz koszmar minie. Jednak Koszmar z dzieciństwa powrócił. Matka nadal piła, robiła nie tylko mnie, ale i mojemu mężowi, dziecku awantury.. Trzymałam się, modliłam, mówiłam sobie dam rade, bo mam teraz męża dziecko, że damy rade. Jednak po 5 latach małżeństwa kolejny koszmar, mąż zaczął pić, zdradzać krzywdzić psychicznie, chciałam popełnić samobójstwo, wtedy widziałam tylko takie rozwiązanie . W naszym małżeństwie jest różnie mieszkam w domu mojej matki, która nadal nadużywa alkoholu mój maż również jest czynnym alkoholikiem .Obecnie mamy dwie córki, ale nadal życie nie jest takie, jakie powinno być, ciągły strach, niepokój, nic praktycznie się nie zmieniło.. W głębi duszy pragnęłam przemienić swoje życie, nie wiedziałam tylko, w jaki sposób Bóg znajdzie lekarstwo na moją duszę – chorą, zranioną, samotną. Około dwóch lat temu dzieki Ks.Dariuszowi znalazłam się na Grupie wsparcia „Pomocna Dłoń „. To tu poznałam ludzi z podobnymi problemami, to dzięki tym ludziom przestałam czuć się wyeliminowana i choć nie było łatwo otworzyłam się i zaczełam dzielić się swoimi doświadczeniami. Aż 18 maja 2016 roku razem z mężem przyjechaliśmy tu do Zabawy wylewałam cały swój żal Matce Bożej. Pamiętam, że to czego tu doświadczyłam było dla mnie wielkim szokiem, ksiądz zaczął mówić słowa które wypowiadałam w modlitwach, tylko do Chrystusa i Maryi do nikogo więcej nikomu tego nie mówiłam, nikomu z tego się nie zwierzałam nie mogłam początkowo uwierzyć w to co słyszę, zaczęłam płakać tak mocno, że aż zrobiło mi się bardzo słabo i nagle znów szok, ksiądz wypowiada (chyba dla mojego potwierdzenia), że ta kobieta, o której teraz mówi bardzo płacze to ja. Miałam zupełną pewność, że to o mnie mówi, że to mnie dotyczy Teraz wiem i mam pewność, że Chrystus i Maryja słyszą moje modlitwy, mam pewność, że docierają do nich. Natomiast mój mąż może nie doświadczył tego co ja i nie czuł tego co ja ,ale doznał zupełnie czegoś innego w chwili, kiedy ja doświadczałam w duchu słów księdza mój mąż ,który jest wśród nas zobaczył Chrystusa ,który podszedł do nas i położył nam ręce na głowie . Od tego momentu bardzo często mąż mówi o Zabawie, o Krolinie i z niecierpliwością, nie mógł doczekać się kolejnego spotkania tu w Zabawie. Mimo ,że mąż jest nadal czynnym alkoholikiem stał się wewnętrznie innym człowiekiem . Dzięki Jezusowi jestem ODNOWIONA w Duchu Świętym. Moja dusza wciąż pragnie Boga, Boga dobrego, który ukochał mnie za nic, Boga, który nauczył mnie przebaczać i kochać ludzi takimi, jacy są. Moja dusza pragnie Boga, który pozwala mi patrzeć oczami Jego Syna na świat, na każdego człowieka. Bóg nauczył mnie pokory, pozwolił mi poznać Swojego Syna Jezusa Chrystusa na nowo. Moja wiara wciąż dojrzewa., Ja wyzbyłam się lęku. Ufam Bogu bezgranicznie, bo wiem, że On doprowadzi mnie do celu, jakim jest Zbawienie. Wiem też, że jeszcze tak niedawno siedziałabym, jak „mysz pod miotłą”, zalękniona, z grymasem cierpienia na twarzy, z pretensjami, że Bóg mnie nie słyszy. Teraz wiem, że jeśli Bóg chce, abym cierpiała fizycznie, czy psychicznie – to tak ma być. Nauczyłam się wszystko oddawać Bogu, myślę o Męce Jezusa – wtedy następuje dziwna rzecz, w pełnej świadomości zamieniam ból na modlitwę i nie czuję bólu. Tak ma być. Pan wie najlepiej, co mi potrzeba. Jestem przekonana, że powierzając się modlitwie można zmienić swoje życie na lepsze. Matka Boża naprawia moje małżeństwo, męża, rodzinę. Nie wiem, co przyniesie przyszłość, ale mam pełną ufność w różańcu. W trakcie odmawiania różańca mogę tylko zaświadczyć, że diabeł atakuje wyjątkowo silnie tak, aby zniechęcić do modlitwy. Jednym sposobem jest, aby wytrwać w modlitwie do końca nie dać się zniechęcić, nie poddawać się mimo problemów, jakie specjalnie diabeł nam zsyła. Cała ta przygoda z Maryją doprowadziła mnie do oddania się aktu ofiarowania Jezusowi Chrystusowi przez ręce Maryi wg św. Ludwika Mari Grigion de Monfroit. Tak, więc proszę wszystkich, którzy maja problemy „nie do rozwiązania”, aby powierzyli je Maryi i starajcie się choćby mieć przy sobie różaniec. Maryja znajdzie w końcu sposób ,by was skłonić do modlitwy na nim ,nawet jeśli to na początku będzie trudne.I znajdzie sposób by użyć tej waszej modlitwy jako drogi, po której przypłynie do was łaska potrzebna do rozwiazania waszej trudnej sutuacji. Niech każdy pamięta ,że modląc się na różańcu sercem –walczymy z całym piekłem wraz z naszą Królową nieba i ziemi Maryją. Dla mnie różaniec to osłona ,to tarcza . Szcześć Boże …